Περί αντίστασης και μονοδοξίας
Υπάρχουν τραγικές στιγμές στην ιστορία όπου οι μάχες που πρέπει να δοθούν και δίνονται είναι κυριολεκτικώς ζωτικής σημασίας, ζωής και θανάτου που λέμε, μάχες που η έκβαση τους μπορεί να εγγράψει το Είναι ολόκληρων γενεών. Μία τέτοια είναι και η σημερινή που διαδραματίζεται ώστε να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα, δηλαδή η συστηματική εξόντωση, με όλα τα μέσα, ενός υπό κατοχή λαού. Μπορούμε να πούμε ότι είχε δίκιο ο Πιερ Κλαστρ όταν υποστήριζε πως «το γενοκτονικό μυαλό (…) αρνείται, απλά και καθαρά, τη διαφορά. Οι άλλοι εξοντώνονται γιατί αντιπροσωπεύουν το απόλυτο κακό»[1]. Πρόκειται με λίγα λόγια για μια πραγματικότητα που συναντάται μόνο όταν ο ρατσισμός –γιατί περί ρατσισμού πρόκειται– έχει φτάσει στο απώτατο όριό του. Επιπροσθέτως και όσον αφορά την αδιαφορία/συμφωνία της πλειοψηφίας της ισραηλινής κοινωνίας σε ό,τι γίνεται στη Γάζα, η Έβα Ιλούζ εξηγεί πως οφείλεται, μεταξύ άλλων, στο ότι «η πολιτική των δύο τελευταίων δεκαετιών απέναντι στους Παλαιστίνιους ήταν κατα...
